Akademicka Perć - najtrudniejszy szlak w Beskidach

Szlak nie jest długi. Jego długość nie przekracza nawet dwóch kilometrów. Jednak jeśli chcesz poczuć adrenalinę związaną ze wspinaczką to jest to szlak dla Ciebie. Na tle Beskidów szlak można zaliczyć do bardzo wymagających. W porównaniu z Tatrami, nie robi już takiego wrażenia. Nie mniej to najbardziej techniczny szlak w Beskidach Zachodnich. Został on wyznaczony przez Władysława Midowicza w 1925 roku. Do dzisiaj budzi u niektórych osób strach.

Akademicka Perć jest to szlak koloru żółtego. Rozpoczyna się nieopodal schroniska na Markowych Szczawinach, na Górnym Płaju przy Skręcie Ratowników. Kończy się na najwyższym szczycie Beskidu Żywieckiego - Babiej Górze (Diablak).

Co wyróżnia Perć Akademików od innych beskidzkich szlaków? Zacznijmy może od tego, że prowadzi on na Babią Górę od najbardziej stromej, północnej strony. Wśród skał, łancuchów i klamr oraz męczących skalnych schodów. Niecałe 2 kilometry, a adrenaliny nie brakuje. Fakt, że szlak ten jest uznawany za najtrudniejszy w Beskidach, nie oznacza wcale, że jest on ciężki do przejścia. Osobiście mógłbym o nim powiedzieć, że jest to dobre przetarcie przed szlakami w Tatrach.

Akademicka Perć jest szlakiem jednokierunkowych. Obowiązyje kierunek od strony podejścia. Czyli nie wolno tym szlakiem schodzić w kierunku schroniska.

Historia najtrudniejszego szlaku na Babią Górę

Zobaczmy jak wygląda historia Akademickiej Perci. Jak już wspominałem wcześniej, szlak powstał w roku 1925 i stanowił przedłużenie żółtego szlaku z Zawoi Czatoża do Markowych Szczawin. Samo przedłużenie szlaku jest nazywane Percią Akademików. Oryginalny drogowskaz posiadał nazwę "Perć na Babią Górę", podobno używano również nazwy "Skalna Perć". Kazimierz Sosnowski w swoim przewodniku nazwa szlak "Percią Taternicką". Jednak autor szlaku nadał mu nazwę "Perci Akademików", nazywanej obecnie Akademicką Percią.

Opis szlaku - Akademicka Perć

Szlak rozpoczyna się przy Skręcie Ratowników. Od razu zdobywamy trochę wysokości podążając drewnianymi schodami. Kilkakrotnie przechodzimy przez Szumiący Potok. Cały czas podążamy lasem. Docieramy do tablicy informacyjnej, która przybliża nam pochodzenie Szumiącego Potoku. Opuszczamy pasmo lasu i odkrywają się przed nami widoki oraz imponujące skały. Nie wiem czy to jest gołoborze czy też lawina kamieni, ale robi wrażenie po wyjściu z lasu.

Podejście robi się coraz bardziej strome. Dochodzimy do charakterystycznej półki skalnej. Jest ona zabezpieczona łańcuchami,a pod nami około 6 metrowa przepaść. Półka jest dość szeroka i jej przejście nie powinno być problematyczne. Przed nami wymagające podejście, mokre od cieków wodnych skały zabezpieczone łańcuchem. Trzeba uważać, aby się nie pośliznąć. Dalej do pokonania mamy pionową ścianę skalną zwaną Czarnym Dziobem. To tutaj znajdują się wspominane wcześniej klamry łączące się na końcu z łańcuchami. Czarny Dziób to osmiometrowa ściana, którą będzie wymagała od nas podstawowej sprawności fuzycznej. Trochę może przypominać wspinaczkę po drabinie. Po zdobyciu Czarnego Dzioba pozostaje nam do przejścia kręta kamienna ścieżka prowadząca na szczyt Babiej Góry. Wiedzie ona przez babiogórskie gołoborze. Przed ostatnim podejściem na szczyt Diablaka możemy dostrzeć w skale białą figurkę Matki Boskiej. Docieramy na szczyt Babiej Góry.